Pierwszą część Planety Singli wspominam bardzo pozytywnie. Okazała się świeża, zabawna, dobrze zagrana. Byłam nawet w stanie wybaczyć, że wykorzystała znienawidzony przeze mnie motyw dupiarza i dziewicy, bo w rekompensacie udało jej się przełamać kilka innych bolesnych klisz tego typu kina. Przykładowo, twórcy nie musieli uciekać się do taniej sztuczki polegającej na obrzydzaniu widzom chłopaka głównej bohaterki, tak, aby nikt nie miał wątpliwości, że na świecie istnieje tylko jeden fajny facet i jest nim postać grana przez Macieja Stuhra. Film idzie nawet dalej w swej postępowości i decyduje się uczłowieczyć wszystkich mężczyzn, których spotkała na swojej drodze główna bohaterka, tym samym pokazując, że nie tyle większość facetów to palanty, co po prostu nie każdy z każdym się dogada. Mówicie, co chcecie, ale jak na standardy komedii romantycznych, to naprawdę odkrywcze. A dzięki tej konkluzji Planetę Singli można było określić przymiotnikiem, który rzadko przychodzi mi na myśl

Przełomowa produkcja Netfliksa, która zmieniła nasze przyzwyczajenia i oczekiwania względem konsumowania seriali, właśnie dobiegła końca. Minęło zaledwie 5 i pół roku od premiery House of Cards , a wydaje się, jakby minęły wieki od tego pamiętnego początku. Każdy już się wygodnie rozsiadł i zadomowił w kulturze binge-watchingu, prawda? Nieoczekiwanie, serial pożegnał nas z jeszcze większym przytupem, niż nas przywitał. Ta wyjątkowa produkcja Netfliksa ugruntowała bowiem jedną z najbardziej spektakularnych śmierci publicznych w dziejach świata. Bo to, co się zadziało z Kevinem Spacey’em jest rzeczą bez precedensu, na myśl przychodzą mi tylko historie pokroju Herostratesa.   Po pierwsze – jako najjaśniejsza gwiazda Wszystkich pieniędzy świata Ridleya Scotta, został bezpardonowo z nich wycięty i zastąpiony Christopherem Plummerem, który dzięki temu przedsięwzięciu załapał się jeszcze na nominację do Oscara. I tak oto Ridley Scott nie dość, że uratował swój projekt, to na dod

 Lubimy polskie filmy zapewne z niezwykle banalnego powodu, bo są… polskie. A szczególnie lubimy, gdy polskie filmy są świetnie zrobione i kiedy poruszają w nas najdelikatniejsze wewnętrzne struny, jak to na dobrą sztukę przystało.            Jako zapaleni kinomani chcemy więc podzielić się z Wami z okazji Święta Niepodległości, ale również Dnia Polskiego Kina, listą dziesięciu filmów (każde z nas wybrało po pięć tytułów), które są dla nas (całkiem osobiście i nieobiektywnie) niezwykle ważne i, które rozwijały, bądź ugruntowały naszą fascynację kinem.  OTO I ONE:   PIĄTKA MARTY 1.        PANNY Z WILKA, 1979, reżyseria Andrzej Wajda Nie ukrywam, że Andrzej Wajda, to najbardziej mój z polskich reżyserów. A tę miłość zapoczątkowały właśnie Panny z Wilka – filmowa kontemplacja na temat melancholii. To obraz-odczucie, skąpany w słońcu zachodzącego lata. Właśnie wtedy odkryłam, że Wajda, przede wszystkim jest malarzem, a dopiero potem reżyserem