Przed obejrzeniem „Tylko nie mów nikomu” byłem pełen obaw. Poruszanie trudnych tematów, wymaga wyjątkowej delikatności, empatii, rezygnacji z formułowania prostych sądów i dobierania faktów do z góry założonych tez. Ostatnio bałem się w ten sposób przed projekcjami „Twarzy” Małgorzaty Szumowskiej i „Kleru” Wojciecha Smarzowskiego. I w obu przypadkach moje obawy okazały się uzasadnione. Gruba krecha wygrywała z subtelnościami. Potrzeba by dopiec, wygrywała ze współczuciem wobec ofiar i pokrzywdzonych (mam na myśli również ofiary systemu i hierarchii społecznej). Jednak tym razem lęk był bezpodstawny. Film dokumentalny Tomasza Sekielskiego jest wręcz niewiarygodnie mądry i wyważony. Piszę „niewiarygodnie”, ponieważ aktualna debata medialna i publiczna, szczególnie w sprawach dotyczących religii i światopoglądu, przypomina w naszym kraju raczej wojnę wrogich obozów, niż cywilizowaną rozmowę.             Co niezwykle ważne, „Tylko nie mów nikomu” jest filmem o ped