„Do zobaczenia w zaświatach” zdobyło pięć francuskich Cezarów, w tym za reżyserię i scenariusz. Opowieść została oparta na książce Pierre’a Lemaitre’a, która otrzymała nagrodę Gouncourtów, czyli jedno z najważniejszych wyróżnień w światowej literaturze. Mówiąc krótko: film Alberta Dupontela trafia do polskich kin z francuskiego importu ostemplowany jako   „wartościowy produkt”. Czy jednak rzeczywiście o „Do zobaczenia w zaświatach” można powiedzieć (same) dobre rzeczy? Jest listopad 1918 roku. Tuż przed podpisaniem rozejmu, kończącego Pierwszą Wojnę Światową, Albert i Edouard biorą udział w jednym z ostatnich starć pomiędzy Francuzami i Niemcami. Drugi z nich, młody, malarski talent, zostaje ranny, w wyniku czego traci fragment szczęki. Po tym wydarzeniu Edouard ucieka od przeszłości, surowego ojca i w konsekwencji kryje się za wymyślnymi maskami (dosłownie). W zmaganiach z codziennością pomaga mu jego kolega z frontu, Albert. Film Dupontela, na co dzień uznanego francusk